Το Άλογο στην Eλληνική Λογοτεχνία.

Ένα έξοχο παράδειγμα της δυνατής σχέσης που αναπτύσεται μεταξύ ανθρώπου και αλόγου, μας δινει ο Νίκος Καββαδίας στο διήγημά του: "Στο αλογό μου ", ένα "γράμμα" στο άλογο του, που ήταν σκιά του και "σύντροφος" πιστός στον πόλεμο του '40: "Tο ξέρω πόσο σε κούρασα. Στραβά φορτωμένο ακολούθησες υποταχτικά στις πορείες της νύχτας. Γρήγορα γίναμε φίλοι. Με συνήθισες. Έπαψα πια να σε χάνω μέσα στα άλλα ζώα της Μονάδας μας. Έπαψα να μη σε γνωρίζω...Θυμάσαι τη νύχτα με τη βροχή; Ανελέητα κι οι δυό μουσκεμένοι, προχωρούσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνοι. Σε οδηγούσα ή με οδηγούσες;...Η όσφρησή σου μας έσωσε. Ένας σταύλος μας έγινε άσυλο. Παραμερίσαμε το σανό κι ανάψαμε μεγάλη φωτιά. Λέω ανάψαμε. Εσύ μου έδινες θάρρος. Ξαπλωμένος σε άκουγα να μασάς. Κατόπι σου μίλησα. Ποτέ δε συμφώνησα με τους ανθρώπους όπως τότε με σένα. Κοιμηθήκαμε συζητώντας. Εγώ ξαπλωμένος στο χόρτο. Εσύ όρθιο. Πόσοι άνθρωποι δεν κοιμούνται όρθιοι περπατώντας δίχως να 'χουν τη δική σου νόηση; Ας είναι..." Στη φωτογραφία ένα χαρακτικό του Αγήνορα Αστεριάδη.